Magritte in het theater
Een rood gordijn, een leeg kader van een schilderij en overal wolken!
René Magritte stapt zijn eigen surrealistisch universum binnen. Hij ontmoet objecten, dieren, mensen, ja … zelfs zichzelf in de schilderijen die hem wereldberoemd maakten. Maar is hij in ieder schilderij even welkom?
Luk De Bruyker en Willem Verheyden lieten zich inspireren door het scenario van “Hemel” van Daniël Billiet en Freek Neirynck om een nieuwe woordloze figurentheatervoorstelling te maken met als uitgangspunt de vele schilderijen van de surrealistische Belgische schilder René Magritte.
Met de oorspronkelijke versie van Theater Taptoe uit 1991 toerde het gezelschap de wereld rond. Ze speelden het méér dan 400 keer. De productie werd genomineerd voor de Signaalprijs van het Jeugdtheater.
Deze nieuwe voorstelling is veel intiemer en een knap staaltje figurentheater in de ruimste betekenis van het woord. Geschikt voor een publiek van 7 jaar af en woordloos.
Trailer
Credits
Scenario Luk De Bruyker en Willem Verheyden – Beeld René Magritte – Spelconcept Luk De Bruyker – Licht Alain Ongenaet – Klankdecor Bart Beys – Regie Willem Verheyden – Spel Luk De Bruyker en Alain Ongenaet.
Kritieken
Naar aanleiding van de wereldpremière van “CIEL” op het Festival Mondial des Théâtres des Marionnettes.
La revue du spectacle (25 sept 2015)
Het gezelschap heeft de sfeer van “een zachte gevoeligheid” bewaard . De man met de bolhoed (de surrealistische schilder René Magritte) stapt met verbazing in en uit het doek en laat hem eindeloos mijmeren.
“Hemel” is een levende introductie in de schilderkunst leven in alle eenvoud. Zelfs de uitgelaten kinderen voelen zich betrokken en houden van de “intimiteit” van Monsieur Magritte.
Uit : De discrete (en verheugende) betovering van het effect van de poppen.
Karagöz (23 sept)
“Ciel” dit is geen voorstelling.
Dit is tegelijk een bizarre en poetische voorstelling vertrekkende van het typische Belgische surréalisme. Men ziet de reïncarnatie van de schilder Magritte die ronddwaalt te midden van zijn raadselachtige en mysterieuze driedimensionele kunstwerken. Hij maakt er de inventaris op van zijn bekende voorwerpen waarmee hij nieuwe beelden maakt, allen sterk refererend naar de Belgische schilder. Alhoewel Luk De Bruyker niet gelijkt op Magritte maar, met zijn “embonpiont”, eerder op Raymond Devos (met een zware snorkam), is het silhouet van de schilder toch goed vertegenwoordigd, dank zij het dubbelspel dat her en der opduikt.